Gefeliciteerd: Maximumlimiet overschreden.

Sinds enige dagen ontvang ik van “de systeembeheerder” om 23:00 uur stipt een e-mail met als onderwerp:

De inhoud van uw postvak heeft de maximumlimiet overschreden.

Hard disk dissection by Roberto F., on Flickr
Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 2.0 Generic License

In de verwachting dat de systeembeheerder helemaal vrolijk was geworden dat er eindelijk iemand gevonden is die zijn e-mail gebruikt, lees ik verder:

De inhoud van uw postvak heeft een of meer omvangslimieten overschreden die door de beheerder zijn ingesteld.

U kunt mogelijk geen nieuwe e-mail verzenden en ontvangen totdat u de inhoud van uw postvak hebt verkleind.

Nu heeft ons e-mail systeem verder geen indicatie van de hoeveelheid mail die er in de mailbox staat. Zonder deze berichtjes kom je er ook niet achter.

Na een moeizame start is het e-mail gebruik na enkele jaren dan toch doorgedrongen tot onze school. Na aanvankelijk verzet (geen tijd, snap het niet, wil het niet, geen computers, geen computers die het doen, ..) wordt e-mail nu als een geaccepteerd communicatie medium gezien. Roosters komen niet meer op papier, informatie bulletins komen digitaal, uitnodigingen voor klassenbesprekingen, … alles via de mail.

Nu is bij de introductie van het e-mail systeem vergeten dat er ook andere zaken geregeld moeten worden. Zoals een plaats om bestanden op te slaan die ook vanuit huis bereikbaar moet zijn. Nu worden handleidingen, schoolplannen, leerling verslagen, enz. per e-mail verstuurd (en zijn ze verder nergens terug te vinden). De mail wordt daarmee een archief. Je wilt de informatie immers niet kwijtraken.  En ook thuis is dit “mail-archief” goed te raadplegen dus iedereen blij. Behalve de systeembeheerder dan. Die ruimte te kort komt. Nu hebben docenten nog geen 1,5 procent server ruimte in vergelijking met de gratis Gmail accounts.  Dus misschien is er wat te krap ingekocht door systeembeheer.

De sancties zijn ook wel interessant. Als ik niet snel de e-mails opruim mag ik geen mail meer versturen en ontvangen. Op één of andere manier is dat wel erg aanlokkelijk. Om even niet meer bereikbaar te zijn. Voor de school. Nee, sorry ik wist niet dat er een vergadering was. Nee, sorry ik kan je geen berichtje sturen over die leerling. Heerlijk lijkt het me.

Wel vraag ik me af wat systeembeheer nu wil bereiken door een moeizaam geaccepteerd systeem om zeep te helpen.

Woorden op een placemat

In het Parool gisteren een artikel over de basiswoordenlijst voor kleuters.

Wethouder Lodewijk Asscher reikte vandaag aan onderwijzers placemats uit met de tweeduizend woorden die kleuters in ieder geval zouden moeten kennen: de ‘Basiswoordenlijst Amsterdamse kleuters’.

[ Bron]

Worden placemats niet gebruikt bij de maaltijd? Om onder het bord en het bestek te leggen? Welke kleuter gebruikt er nog een placemat in deze tijd?

En is de overheid niet verplicht om deze informatie ook voor blinden en slechtzienden ter beschikking te stellen? Al eens bedacht hoe groot een placemat met 2000 braille woorden moet worden?