[…] When the researchers look more carefully at the most successful countries what they saw was that they all spending significantly more time in the classroom allowing the students to struggle with conceptual problems […]
Michael Pershan in zijn video “What if Khan Academy was made in Japan?”.
Michael Pershan is de winnaar van de “Mystery Teacher Theatre 2000” (#MTT2K) wedstrijd waarbij docenten gevraagd werd om, in een video, hun mening te geven over Khan Academy.
Michael maakt gebruik van video’s van Timssvideo een onderzoek naar leermethoden uit 1995/1999. Hij kijkt waarom de Verenigde Staten van Amerika altijd lager op de overzichtslijsten (zoals Pisa, hier of hier) staat terwijl Japan of Finland altijd ergens bovenaan staan.
Met als belangrijke conclusie: Het geven van een duidelijke, ondubbelzinnige, scherp geformuleerde uitleg heeft geen enkele zin. Na de uitleg geeft deze Amerikaanse docent aan:
all the rest of the problems are done the same way
Ehhh?
Leerlingen moeten zelf aan het werk gaan. “Struggle with conceptual problems“. Alleen op die manier ontstaat inzicht en kan een leerling steeds beter zelf opgaven oplossen.
De video bevestigt mijn idee dat het goed is om “een luie docent” te zijn. Een docent die niet direct een oplossing op het bord tovert. DE oplossing die dan ook maar altijd goed is. En alle alternatieven onvindbaar maakt. Zorg dat leerlingen zelf aan het werk gaan, laat ze elkaar helpen, presenteer alle oplossingen later in de les. Zorg voor open vragen zonder direct antwoord. Laat leerlingen zelf nadenken over de gegevens die zo nodig hebben. Neem elke oplossingsrichting serieus. Ook een oplossingsrichting die niet tot het gewenste resultaat leidt heeft zijn nut.
Niet alle leerlingen zijn hier blij mee, maar vaak zien ze op een gegeven moment wel dat het beter gaat zo.
Bernard Blogt 
Pingback: Leren leren, in de klas (1, de aanleiding) | Bernard Blogt
Beste Willem,
Bedankt voor je mooie verhaal.
De volgende punten herken is zeer:
– leerlingen krijgen niet voldoende tijd om concepten eigen te maken;
– leerlingen die de aansluiting ergens missen.
En volgens mij zijn deze twee punten inderdaad met elkaar verweven.
Leerlingen moeten opgaven krijgen die ze (net) uit kunnen voeren. En pas als dat lukt dan komt er een nieuwe missie (met opdrachten die dan weer net zijn uit te voeren). In de huidige praktijk denderen we gewoon door omdat “we het anders niet halen” waarbij het individu niet de juiste aandacht krijgt.
Een ander herkenbaar punt: moeten we verschillende niveaus aanbieden voor verschillende leerlingen? Bij Natuurkunde merk ik dat vooral in de derde klas (havo/vwo) waar een aantal leerlingen het vak gaan en willen gaan kiezen, maar ook een groot deel van de leerlingen de lessen moeten volgen en het niet gaan kiezen (soms omdat papa of mama het ook een moeilijk vak vinden). Deze twee verschillende achtergronden maakt het lesgeven lastig. Een oplossing heb ik nog niet gevonden. Leerlingen die aangeven dat ze het vak niet gaan/willen kiezen (uiteraard in overleg met ouders) een ander meer algemeen vormend programma laten doorlopen is volgens mij niet toegestaan. Maar zou wel een hele hoop rust kunnen geven. Hoewel ik ze niet “met rust” wil laten maar juist op een andere manier toch wat basis kennis wil bij brengen
Je noemt ook het aanbieden van serieuze contexten. Ik denk dat het daarmee mogelijk moet zijn om ook de leerlingen die het lastig (denken te) vinden mee te nemen. De meeste methodes bieden dit echter niet of onvoldoende aan.
Er is nog wel wat werk te verzetten 🙂
Op http://wiswijzer.blogspot.nl/2012/09/op-bernard-blogt-kwam-ik-dit-mooie.html ben ik er nog wat over door aan het zagen. Bedankt voor de inspiratie.